☛ Εμείς βάζουμε το καραφάκι με το ούζο αλλά και με το τσίπουρο κι ο κόσμος γίνεται πιο ελαφρύς. Το ποτήρι γεμίζει με φως, σαν να ’ναι σταγόνα από αιγαιοπελαγίτικο πρωινό. Ο άνεμος παίρνει την αλμύρα και τη φέρνει ως εδώ, να σταθεί δίπλα στο τραπεζάκι, να γλυκάνει τον λόγο και να ανάψει την κουβέντα. Ένα καραφάκι, δύο, τρία, διάφανα σαν καθρέφτες, κρατάνε μέσα τους το καλοκαίρι. Τα ακουμπάς στο ξύλινο τραπέζι κι είναι σαν να ακούς κύματα να σπάνε σε βότσαλα. Δίπλα, ψωμί κομμένο στα τέσσερα, οι ελιές γυαλίζουν σαν μικρά μαύρα φεγγάρια, η φέτα ασπρίζει σαν το ξάφρισμα του γιαλού, το ψαράκι θυμίζει ταπεινή θυσία στη γιορτή της παρέας. Το ούζο και το τσίπουρο δεν είναι απλά ποτά... είναι μνήμη. Είναι οι φίλοι που γελούν, τα παράπονα που μαλακώνουν, οι λέξεις που βρίσκουν ρυθμό. Σαν να κουβαλάνε μέσα τους βήματα παλιών φίλων που έφυγαν κι όσων μένουν ακόμα, πεισματάρηδες, να γεμίζουν ξανά τα ποτήρια. Είναι τα δώρα του ήλιου που κρατάς σε ποτήρι, για να τα μοιραστείς με τον διπλανό σου. Κι έτσι, εδώ, εμείς βάζουμε το ούζο και το τσίπουρο. Για να θυμόμαστε πως η ζωή είναι πιο απλή απ’ όσο νομίζουμε, μια γουλιά φως, λίγη αρμύρα, και μια παρέα που αρκεί να πει "στην υγειά μας για να ξαναγεννηθεί ο κόσμος. Εμείς λοιπόν βάζουμε ολόψυχα τα καραφάκια δηλαδή την θάλασσα στα ποτήρια σας! Εσείς; Την παρέα και την καλή διάθεση; Το γέλιο και την συντροφιά; Τις ιστορίες και τις αναμνήσεις; Τις στιγμές και τις κουβέντες; Την μαγεία της παρέας; Και αν δεν τα έχετε... δεν πειράζει! Γιατί ένα καραφάκι Μπαμπατζίμ 1, μικρό και διάφανο, γεμάτο φως και θάλασσα, χωράει ένα ολόκληρο καλοκαίρι... μαζί με τους μεζέδες και την υπόσχεση ότι οι στιγμές θα σας μείνουν για πάντα!!!
ΥΓ.1 Με σεβασμό και δέος για τον δημιουργό Ανέστη Μπαμπατζιμόπουλο του Σταύρου 1840 - 1937. Ένα όνομα, μια ζωντανή γευστική ιστορία που συνεχίζεται.
ΥΓ.2 Η φωτό είναι από την ταβέρνα του Θόδωρου Τζουμάκα στα Λαγυνά του Έβρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου