Ήταν που λέτε χειμώνας του 73 στα τελειώματα της χούντας , υπηρετούσα την θητεία μου στην Θεσσαλονίκη στο Γ΄ Σώμα Στρατού , δηλαδή τρίτο συγκρότημα συντήρησης στρατιάς στην Μαινεμένη , ειδικότης γραφέας κέντρου επικοινωνιών . Λίγοι φαντάροι πολλές σκοπιές και χαζό δουλειές τα πρωινά , ήμουν στο αρχηγείο γραμματέας του συνταγματάρχη , ήταν που λέτε παραμονή Χριστουγέννων και είχα κανονίσει να είμαι μέσα τα Χριστούγεννα για να φύγω πρωτοχρονιά . Η μοίρα μου η καλή με έριξε σε διπλό νούμερο στην σκοπιά από 12:00 έως 4:00 πμ. Απέναντι από το στρατόπεδο Μεγάλου Αλεξάνδρου( έτσι λεγόταν) ήταν ένα λαϊκό μπουζουξίδικο η «Φαρίντα» , ανεβαίνω στην σκοπιά της πύλης φοράω την χλαίνη και βλαστημάω την ώρα και την στιγμή , σκέπτομαι το σπίτι μου , την κοπέλα μου που ήμουν φουλ ερωτευμένος , τον αδελφό μου ,τον πατριό μου , την μάνα μου και γώ εκεί !!! Στην τσέπη είχα σταφίδες τάχατες θερμαντική τροφή και ένα μπουκαλάκι μινιατούρα με Μεταξά τριών αστέρων. Ξεκίνησα να βγάζω τσιγάρο να φουμάρω , κάπνιζα πολύ τότε τρία πακέτα την ημέρα , δυο Cooper μαλακά που τα άνοιγα από την κάτω μεριά και ένα sante άφιλτρο για τα μεγάλα μεράκια . Άναψα το κουπεράκι και κοίταγα τον δρόμο με την αραιή κίνηση , σκάει μύτη μια μερσεντάρα από δω μέχρι εκεί κάτω , σταματάει λίγα μέτρα πριν την πύλη και απέναντι από την «Φαρίντα» βγαίνει ο οδηγός και ανοίγει την πίσω πόρτα και ποιος νομίζεται ότι βγαίνει ο Στράτος Διονυσίου με ένα παλτουδάκι και πάει προς την «Φαρίντα» . Γυρίζει προς τα μένα ανυποψίαστος με βλέπει με την χλαίνη το κράνος και το Μ1 στο χέρι και αλλάζει βήμα και έρχεται προς το μέρος μου . Χαιρετάει απλά και σύντομα , γεια σου φαντάρε απόψε μαζί θα ξενυχτίσουμε , εγώ χαμένα χαμογελάω σας ηλίθιος μπαίνει στο μαγαζί και τέλος. Περνάει κανένα τέταρτο και στην πόρτα της «Φαρίντας» σκάει μύτη ένας σερβιτόρος εποχής με άσπρο σακάκι μαύρη γραβάτα και κοιτάζει γύρω γύρω , με βλέπει και έρχεται προς εμένα με ένα τεράστιο δίσκο στα χέρια. Τον ακουμπάει στο πρεβάζι της σκοπιάς και γυαλίζει το μάτι μου , κρεατάκι πιλάφι , πατατούλες , σαλάτα μαρούλι και μια Μαλαματίνα , αυτά από το κύριο Στράτο φαντάρε. Ω…. πως αισθάνθηκα τότε μόνο ο θεός το ξέρει , ένας άνθρωπος φίρμα θυμήθηκε το μοναχικό φανταράκι απέναντι στη σκοπιά, μια ευλογία για τους δυο μας . Χρόνια μετά θυμάμαι στην Τρίπολη είπα το περιστατικό στον γιό του τον μικρό και τον πήραν τα κλάματα , τώρα το λέω σε όλους , σαν ένα μνημόσυνο σε μια από τις ποιο σπουδαίες φωνές της Ελλάδας . Μετά άρχισαν οι μουσικές , ο ήχος του μπουζουκιού και της ντραμς έφθασε μέχρι την σκοπιά, σε λίγο ο δρόμος γέμισε αυτοκίνητα και όμορφες παρουσίες. Τον θυμάμαι …..Πάρε ότι θέλεις παλιατζή από μια Αγάπη που δεν ζει !!!
Ηλίας Μαμαλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου