Info : Το 1952 δύο αδέρφια, ο Νίκος και ο Γρηγόρης Τσαρούχας, από βοηθοί γκαρσονάκια σε Μοδιάνο και Καπάνι, μεταγράφονται, αρχικά ως σερβιτόροι και στη συνέχεια ως συνέταιροι σε μαγειρείο στην Τοσίτσα. Το 1962 τα αδέρφια ανοίγουν το δικό τους εστιατόριο «Ολύμπια» στην ίδια γειτονιά, όπου ανάμεσα στα φαγητά σερβίρεται και πατσάς σε κατσαρόλα. Το 1967 η επιχείρηση μεταφέρεται λίγο πιο πάνω στην Ολύμπου 78 με την επωνυμία «Αφοι . Τσαρουχά» και με την καθοδήγηση του μάστορα του πατσά Λελου Βασίλη, ανάβει η φωτιά για το καζάνι που σιγοκαίει έως σήμερα. Το εστιατόριο πορεύεται μέσα στις δεκαετίες παράλληλα με την ιστορία της πόλης, ρουφάει τις μυρωδιές της και τις μεταλλάσσει λαχταριστές γεύσεις παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας που προσφέρει στις γενιές των ανθρώπων που ζουν και δημιουργούν ή περνούν από την πόλη. Το 2013 το εστιατόριο «Τσαρουχάς» ανακαινίζεται και φοράει τα καλά του για να θυμίσει στους παλιούς και να μάθει στους νέους την ιστορία του .
Πατσάς και πάσης Ελλάδας !!!
Θα σας παραθέσω αποσπασματικά ένα εξαιρετικό κείμενο που έγραψε η δημοσιογράφος και blogger Κατερίνα Νικολακούλη για την ιστορία του πατσά στο εστιατόριο του Τσαρουχά : « Με το σλόγκαν ….. Ξεκουράστε το στομάχι σας μετά τη διασκέδαση !!! το πατσατζίδικο του Νίκου Τσαρουχά προσφέρει από το 1952 έναν από τον καλύτερο πατσά της Θεσσαλονίκης. Μετατρέποντας το οινομαγειρείο τους σε πατσατζίδικο, τα αδέλφια Τσαρουχά, κατάφεραν να καθιερωθούν στην πιάτσα και να αποκτήσουν την φήμη του καλύτερου πατσά στην αγορά της πόλης. Αφορμή για την μετατροπή της επιχείρησης στάθηκε ο πρωτομάστορας τους, Βασίλειος Λένον, Αλβανός στην καταγωγή, ο οποίος μετέφερε την τέχνη της μαγειρικής του πατσά από την Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν. Έτσι, το οινομαγειρείο μετατράπηκε γρήγορα σε πατσατζίδικο και φιλοξένησε στα τραπέζια του όλους σχεδόν τους καλλιτέχνες του ελληνικού κινηματογράφου, βουλευτές, υπουργούς, αλλά και απλούς εργάτες που ξεκινούσαν την ημέρα τους με ένα πιάτο ζεστό πατσά.
Τα πατσατζίδικα στη Θεσσαλονίκη
Στη Θεσσαλονίκη φαίνεται πως το πατσατζίδικο, σαν οργανωμένη γαστρονομική επιχείρηση, εμφανίζεται ως προσφυγική ιστορία. Είναι εξάλλου γνωστό ότι οι Μικρασιατικοί ελληνικοί πληθυσμοί είχαν καλλιεργήσει από κοινού μια σύνθετη σε γεύσεις και πλούσια σε ευρηματικότητα κουζίνα, πιο εξελιγμένη από αυτή του ελλαδικού χώρου. Έτσι βλέπουμε τα πρώτα πατσατζίδικα να κάνουν την εμφάνιση τους το 1922, από μάστορες που εργάστηκαν στην Μικρά Ασία. Με την ανταλλαγή του πληθυσμού ήρθαν στη Θεσσαλονίκη και μετέφεραν την τέχνη της μαγειρικής του πατσά. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη από την πρώτη στιγμή, καθώς ο πατσάς ήταν πάντοτε το φαγητό της φτωχολογιάς. Στα πατσατζίδικα της πόλης, σύχναζαν πιο πολύ ταξιδιώτες, επισκέπτες της Διεθνούς Εκθέσεως, φοιτητόκοσμος και δημοσιογράφοι, που λόγω δουλειάς τα είχανε για στέκια τους. Ο κ. Νίκος Τσαρούχας εξιστορεί ότι δεν υπήρχαν εργάτες, αλλά και άνθρωποι της νύχτας, καλλιτέχνες, νυχτοφύλακες, που να μην έκαναν στάση πρωί- πρωί, για ένα πατσά. «Ο πατσάς ήταν το αγαπημένο φαγητό της φτωχολογιάς, το οποίο όμως στη συνέχεια μπήκε στα σαλόνια των πλουσίων, καθώς όλο και περισσότεροι ευκατάστατοι αγάπησαν τη γεύση του», αναφέρει χαρακτηριστικά.
